Tekne üretimi “başı-kıçı bir” tipli tekneler ile başlamıştır ve tirhandil bu gövde türünün hala üretilen en güzel örneklerinden biridir.

Ülkemizde “Tirhandil” ya da Bodrum ağzında söylendiği gibi “Tırhandıl” denilen tekneye, Yunanistan’da “Trechandiri” denilmektedir. Trechandiri sözcüğünün, koşu-koşucu anlamına gelen ‘trechei’ kelimesinden türediği düşünülmektedir.

Yunanlı akademisyen Kostas Damianidis, 1989 yılında tamamladığı ‘Vernacular Boats and Boatbuilding in Greece’ (Yunanistan Yöresel Tekneler ve Tekne İnşası) başlıklı doktora tezinde, başı-kıçı bir tekne türleri sınıfında yer alan tirhandilin kökeninin 17. yüzyılda Adriyatik Denizi kıyılarında üretilen ‘Trabaccolo’ya dayandığını belirtmiştir.

Teknenin, Yunanca adının ‘trikandini’ olduğu ve bunun da üçe bir anlamına gelen ‘triakena’dan türetildiğini belirten kimi görüşler de vardır. Bu görüşlere, teknenin eninin boyuna oranının yaklaşık olarak üçte bir olması neden olmuş olabilir. Bu genel bir söylem olsa da, her tirhandil ustasının kendisine sakladığı bir en-boy oranı vardır.

Bunun yanı sıra Tirhandil için kullanılan ‘’İki başı bir’’ tabirinden de anlaşılacağı gibi, başı ve kıçı simetrik, hilal şeklinde bodoslamalarıyla geniş bir karın ve yuvarlak bir gövdeye sahiptir. Alçak omurgası, parampeti ve kavisli gövde yapısı, tekneye estetik bir duruş ve denizci olma özelliği katar.

Tirhandiller; geniş karnı, sağlam yapısı ve fırtınalara karşı duruşuyla, yıllar boyunca yük taşıma amaçlı kullanılmıştır. Eniyle boyu arasındaki oran sayesinde de üstün bir manevra yeteneği olan Tirhandil, yekeyi basınca hemen cevap vermesi ve neredeyse boyu kadar yerde dönebilmesi özelliğiyle de sünger avcılarının gözdesi olmuştur.

Birçok Tirhandil ustasının vazgeçemediği, bodoslamalarındaki ay şeklinde oyuntu ve ay-yıldız oymaları tekneye ayrı bir zarafet katar.